دروغ و نفاق در لباس خوش دوخت تدبیر

در مناظره ها و در صحنه ترحم برانگیز روحانی و جهانگیری، این روحانی بود که بی وقفه با دستان لرزان ایفای نقش می کرد، سخنان بی پایه و سند جهانگیری در پشیتبانی از دولت روحانی، هر چه بیشتر روحانی را به دروغگوئی و تهمت زدن ترغیب می کرد، غافل از آنکه مردم انفعال و ضعف دولتِ ناکارآمد، و پر از فساد روحانی را، عامل اصلی تحقق نیافتن وعده های او می دانستند.

روحانی بر سر دو راهی دروغ و حقیقت ایستاده بود و فقط می توانست دروغ را در آغوش بگیرد، و هر زمان که در مناظره با حقیقت روبرو می شد، تهمت می زد و ترسی سراپای وجودش را فرا می گرفت، و برای لحظه ای آرزو می کرد ای کاش می توانست دروغ نگوید.

اما دولت روحانی دولتی لیبرال بود، و دروغ و نفاق لازمه چنین دولت هائی ست، او فقط با دروغ توانسته بود دولت پر از فساد و اختلاس اش را بوجود بیاورد.

به گمان اکثریت مردم ایران، دروغ ها و وعده های جدید روحانی در مناظره ها، تافتهِ جدا بافته ای نبودند، بلکه وجود اشتباهاتی در دولت دهم به روحانی فرصت داده بود، تا با وعده هایی فریبنده در سال92 ، ناشایستگی های خود و همکارانش را در 16 سال دولت های گذشته بپوشاند.

برای بینندگان، روحانی به صورت فردی دروغگو، رئیس جمهوری فریب خورده از غرب، و به صورت یک دولت ناکارآمد جلوه گر می شد، روحانی با کشاندن پای جهانگیری به مناظره ها، به مردم فهماند، که در چهار سال گذشته، هرگز به فکر قشر ضعیف و جوان بیکار جامعه نبوده است.

در سومین و آخرین مناظره، میل دانستن و کنجکاوی مردم، در باره جزئیات سخیفِ ، وضعیت فساد در دولت روحانی، با نشان دادن برگه های اختلاس و رشوه، بر اصل مناظره غلبه کرد، و باعث شد سوالات زیادی در باره اختلاس های دیگر دولت، فکر مردم را مشغول سازد.

در این میان یک حس غریبی مردم را به سوی رئیسی سوق می داد، تا این کاندیدای استثنائی، انقلابی و مردمی با کارنامه ای درخشان را ، که بدون تکبر، تاریخ دولت ها و تمام زندگی فساد زده، مادی و غیر اخلاقیِ روحانی و یارانش را می دانست، و اصلا به رخ روحانی نمی کشید را بهتر بشناسند.

بقیه در ادامه مطلب