دل به عشق زنده می ماند، چه در دل داری؟

قلب تپندۀ انقلاب اسلامی روز دوازده بهمن سال1357 داخل هواپیمایی بود که در فرودگاه مهرآباد تهران به زمین نشست، موعدش رسیده بود و در بزرگ باز شده بود، ورود امام عزیز برای مردم ایران حلاوت و سُکر صبح را داشت، نوری وارد شده بود امام پله ها را پایین آمد، حکم پیری داشت که عبا بر می کند، قلب ها در قفس سینه پرپر می زد، بال زدن پرنده بیدارمان کرد، مِهر امام، شکاف انداخت و از تخته در نفوذ کرد به دلهای مشتاق عاشقانش، دیگر هیچ چیزی نمی توانست بین رشته ارادت مردم ایران به امام شان فاصله بیندازد، امام همان منجی ابوالبشری بود که ظهور کرده بود، عاشقانش از محفظه چهارم وجود پریده بودند به شاخه اول، آنها این حالت را از قبل می شناختند، وقتی از شدت شوق دیدن امام فریاد می زدند (خمینی خمینی، قلب ما باند فرودگاه توست) یقین آدمی ما همانی نیست که نام ما را داشت، پرده ای مخفی تر، تا موعدش نرسد پرده نمی افتد.

به محض پا گذاشتن امام به ایران گوئی لحظه ای نبض زمان از حرکت ایستاد، دیگر این تن مال ما نیست، قبل از آن هم نبود، امام آمد، امامی که نه برگشت می شناخت و نه توقف، مقدماتی راهی را هم که در پیش گرفته بود را از قبل فراهم کرده بود.

با سالها خستگی از رنج فراق، با دلی پرامید و قدم هایی استوار و قامتی با صلابت و کوله باری از عزت و شرف و آزادی بر دوش پرچم فتح را برافراشته کرد.

مراد سینه سوخته ملت وارد فرودگاه مهرآباد شد، قامت افراشتۀ مردی که شرف و عزت و استقلال و آزادی ملت ایران را با خود به ارمغان آورده بود بر پلکان هواپیما ظاهر شد، جاء الحق – زهق الباطل ، اشک شوق بود که از دیده منتظران فرو می غلطید، میلیون ‌ها انسان از سراسر ایران برای دیدن امام به تهران آمده بودند، تا از نزدیک چهره نورانی رهبر و مراد خویش را ببینند، امام برای سلام و ادای احترام به شهدائی که به دست رژیم سفاک ستم شاهی شهید شده بودند اول راه بهشت زهرا را در پیش گرفت.

امام راحل بزرگ رهبری بود که همیشه خود را در محضر خدا می دید، استقلال و منیَتی نه برای خود، و نه برای دشمنان خدا نمی دید، برای کدخداها کمترین حیثیتی قائل نبود، لذا نه می ترسید، نه مأیوس می شد و نه هرگز دچار غرور می گشت، به هنگام تبعید غمی نداشت و به هنگام بازگشت ذوق زده نبود او فقط برای خدا  کار می‌کرد امامی که می‌گفت مأمور به انجام تکلیف است و نه نتیجه.

امام شخصیتی بود که هر چه کرد برای خدا و در راه خدا بود، حتی دشمنی امام با غرب هم برگرفته از تعالیم الهی بود، امام در دشمنی خود نیز خلوص نیت داشت، او ایمان داشت‏ این انقلاب با اراده و کمک خداوند مکانی برای ظلم ستیزی است، تا به مومنان و مستضعفان بشارت بدهد و به ظالمان هشدار.

عشق و دلدادگی ملت ایران به رهبرشان در دل و جان آنها ریشه داشت، و استقبال مردم از رهبرشان، از فرودگاه تا بهشت زهرا ، خود تجلی شکوهمند حماسه و سرافرازی ملتی بود که در عصر اسارت انسان، و در روزگار قحطی آزادگی، صفحه ای زرینی در تاریخ حیات طیبه آدمی گشوده بودند، ملتی که داغ به دل داشت، ملتی که می خواست جراحت های قلب شان را درمان کنند، ملتی که تشنه آزادی و استقلال و هویت واقعی خود بود، و رهایی از خفقان رژیم ستم شاهی را فقط از یُمن وجود قدوم پر برکت امام می دید.

نسل های امروز این سخن از امام خمینی (رضوان الله علیه) را به خوبی یاد گرفته اند که فرمود: تمام کارهای خود را با نیت خدایی انجام دهید، چرا که هرکاری که برای خدا بکنیم شکست نخواهیم خورد، چون دشمن ما دشمن خدا می شود، اگر مکر کند به خدا مکر کرده و طرف حساب او خداست.

امام در خرداد سال 1342 در حالی در آن زمان استارت انقلاب را زد که با کوچکترین غفلتی از طرف امام به طرفه العینی سرنوشت انقلاب تیره و تار می شد، و اینک امام در دوازدهم بهمن 57 ولایت را با خود همراه آورده بود، امام به یاری ملتش آمده بود که دیگر زنجیر اسارت و تحقیر را تاب نیاورده بودند، او از دیار ایمان و یقین و از شهر مولا و آقای خود حضرت علی (ع) آمده بود تا به حکومت ظلم و طاغوت پایان دهد.

بیانیه های امام قصیده بلند آزادی بودند، سخنانش مرهمی بود بر دل های دردمند، گام هایش استوار بود و بت شکن و روشنیِ نگاه مقتدرش ریشه ظلم را خشکاند.

تهران و همه شهرها و روستاهای ایران همهمه خون بود و گلوله، خیابان هایی که به آتش کشیده شده بودند و دیوارهای سوراخ شده از گلوله های سُربی طاغوت زمان، جوان هائی که هر لحظه در خون خود به خاک می افتادند، شهدائی که عاشقانه در کف خیابانها نگاهشان به افق خیر شده بود و با خود می گفتند، عاقبت امام از راه خواهد رسید!.

بزرگ رهبری آمده بود با اندیشه آفتاب و آرمانی از باران، با آمدنش در کمتر از ده روز تندیس های ظلم و ستم یکی یکی شکست، غول های دیرینه فساد و خفقان 2500 ساله در فواره خون شهیدان نابود شدند و سی و شش میلیون نفر گرد وجود رهبری می چرخیدند که آرمانی ترین مکتب انسان ساز اسلام را با خود آورده بود.

امام خمینی رحمت اله خوب می دانست که رژیم ستم شاهی با پشتیبانی و همکاری سلطه گران قدرتمند در جهان آن روز، اگر به خواسته های نامشروعشان نرسند هر کاری می کنند، حتی صحبت از انفجار هواپیمای امام شده بود تا امام را بترسانند تا به ایران نیاید، یا دیرتر بیاید تا مجالی برای کودتایی همچون کودتای28 مرداد سی و دو داشته باشند.

ولی امام با شجاعتی بی نظیر و با اطلاع قبلی در12 بهمن57 وارد ایران شد و خط بطلانی بر رژیم خائن و متعفن پهلوی کشید، امام ثابت کرد که حراست از ارزش های انقلاب تکلیف مردمانی است که با ذوق و شوق و از جان دل با خدا معامله می کنند، و در راه پیشرفت اسلام از مرگ نمی ترسند، و خود جلودار شد امام ابراهیم وار تبر به دوش گرفت، و بُت های طاغوت زمانه را در هم شکست.

امام ثابت کرد که برای رسیدن به تمدن اسلامی باید از هزاران گلوله عبور کرد تا به پیروزی رسید، امام می گفت مسلمانان یک هدف مشترک دارند که می توانند با هم به آن هدف برسند، امام به جهانیان فهماند که تنها اسلام است که مایه سعادت بشر است، و پیروزی واقعی وقتی است که اسلام، با همه ابعاد و احکامش در ایران پیاده شود، و پیروزی نهایی زمانی است که اسلام در همه اقطار عالم حکومت کند.

ملت ایران در امام راحل چیزی دیدند که کیمیا بود، امام به زندگی ایرانی ها معنی داد، با دلی سرشار از خلوص و ایمان، و با برهانی برُنده علیه رژیم ستم شاهی، در دلش دژی بنا کرده بود از صبر و توکل و امید، مردم ایران با آگاهی کامل، امام را به عنوان رهبر خود قبول کردند، به قضاوت او اعتماد کردند، و تاریخ ثابت کرد که مردم ایران اشتباه نکردند.

انرژی مثبتی که امام به ملت ایران تزریق کرد اینک عالمگیر شده است، ولایت فقیه را که امام راحل پایه گذاری کرد، یک تمرکز و قبضه اقتدار شده است، ایران را ایرانی مقتدر کرده است، و این اسلام ناب محمدی به پشتیبانی ولایت فقیه است که بر دنیا مسلط می شود، و امروز ثابت شده توفیقات نهادهای انقلابی مانند بسیج، سپاه، جهاد و غیره مرهون مدل حکومتی مبتنی بر ولایت فقیه امام راحل است، که عقربه زمان را به نفع اسلام ناب محمدی (ص) چرخانده است.

یادآوری دوازدهم بهمن، یعنی روزی که برنده ترین سلاح معنوی ایمان پیروزی آفرید،

روز دوازده بهمن سال57 مردم ایران منجی خود را در آغوش گرفتند، امامی که تپش قلبش، طنین بالندگی انقلاب بود، هدیه آسمانی خدا بود، روزی که نعمت بزرگ الهی برای مردم ایران، یعنی، استقلال و آزادی آشکار شده بود، روز نجات ملت ایران از چنگال طاغوتیان زمان بود.

جمهوری اسلامی با رهبری داعیانه امام خمینی، نتیجه و برآیند انقلاب اسلامی شد، هدف امام این نبود که مردم ایران با نادیده گرفتن اصول و ارزشهای الهی اسلامی و انسانی، به قدرت برسند، اگر امام و مردم از اصول و ارزش ها پیروی کردند، و سختی های زیادی را متحمل شدند در عوض سرافراز، پیشرفته، مستقل و الگوی جهانیان شده اند.

خوش آمدی به وطن ای بزرگ رهبر مجاهد، سلام خدا بر روح ریحان تو باد ای امام عاشقان و مُصلحان، روح بزرگت شاد باد ای بت شکن زمان، خدایا روح بلند امام را از ما راضی نگه دار، خدایا به ما یاری بده تا بتوانیم راه امام و شهیدان انقلاب رو ادامه بدهیم، از انقلاب اسلامی پاسداری کنیم و میثاقی که با امام راحل و جانشین عزیز و صالحش امام خامنه ای (حفظ اله) بسته ایم را جاودانه کنیم.

دوازده بهمن، روز بازگشت پیروزمندانه و شکوهمندانهِ حضرت امام خمینی رحمه الله به وطن فرخنده باد، دهه مبارک فجر انقلاب اسلامی ایران بر همگی مردم ایران و جهان مبارک باد، 22 بهمن روز آزادی ایرانیان از چنگال اسارت دیوان و ددان مبارک باد.