داریوش احمد رضا بهمنیار
مرد 7 ساله از ایران ، تهراناز نظر سران کاخ سفید اگر همین الان هیچ سانتریفوژی در ایران نچرخد و تمام پیچ و مهره هایش هسته ای ایران را باز کنند و ببرند ایران همه موشک هایش را به آنها بدهد دست از حمایت حزب الله لبنان و حماس و جهاد و سوریه و مظلومین جهان دست بردارد حتی اگر ایران رژیم اسرائیل را به رسمیت بشناسد، حتی اگر جمهوری اسلامی سقوط کند و دیگر اسمی از انقلاب اسلامی در دنیا نباشد، و یک نظام سر سپرده همچون پهلوی در ایران سر کار بیاید که زیر نفوذ خودشان باشد، باز هم دشمنی آمریکا با ایران تمام نخواهد شد چرا که تازه بر می گردند به زمان شاه، و این یعنی اینکه در مردم ایران یک ظرفیت عظیم برای نابودی سلطه گران و حمایت از مستضعفان جهان وجود دارد که اگر می خواست این ظرفیت از بین برود در این سی و نه سالی که ظالمانه ترین جنایات، تحریم ها و قساوت ها را که در حق مردم ایران انجام دادند باید این ظرفیت از بین می رفت.
- دیپلم
- پر کن ز آب توبه سوز حیاتت پیاله ام ساقی بکش عقلم چه حاصل گر سلیمان تخت دارم باد بر دست چیره بر خورشید مرا گر نوح عمری باشدم فرجام خاک است پر کن زاشک دختر تاکت پیاله ام ساقی بکش مهرم چه حاصل گر رباید دل زمن ایمان زمن مه چهره ای مرا گر دختر دریا عروسی باشد و بر بام افلاک بستری آغوش خاک است پر کن پیاله ام ساقی بده آن زهر مینا را زبان بند خرد را بکش علمم که من عالم به مرگ خویش میباشم رهایم کن رهایم کن که من رنجور درد دانش خویشم که من رنجور درد دانش خویشم رهایم کن
- جایگاه یک انسان را ایمانش تعیین می کند، نه نژاد نه مقام و نه ثروت، برای آنکس که ایمان واقعی دارد توانگری و فقر دو روی یک سکه اند، یک نفر رئیس جمهور یا وزیر یا ژن خوب است و دیگری یک راننده تاکسی یا لبو فروش و بی سواد، اما نزد خداوند تنها انجام درست و کامل وظیفه ای که خداوند بر دوش هر کدام از انسان ها نهاده مهم است، ارزش آدمی به عملکرد اوست نه مقام و رتبه ظاهری و یا ثروتش، چون ثروت واقعی هر انسانی هم میزان اخلاص اوست چیزی که فقط خداوند به اندازه آن واقف است. فقط ادعای راه امام راحل را کردن شرط نیست چون این تمامِ دِینِ امام بر گردن ما نیست بلکه تداوم و ماندن بر راه انقلاب اصل است ارزش انسان نزد خدا فقط میزان ایمان، عقل و شجاعت است نه چیز دیگر، نه نژاد نه ثروت و نه حتی فرزند یک شخص عالم بودن، زیرا فرزند یک عالم بودن نیز تضمینی بر گمراه نشدن یک انسان نیست، همان گونه که یار امام راحل بودن، دلیلی بر انقلابی ماندن همه یاران امام راحل نشد. باید راه واقعی امام راحل را ادامه داد، امامی که خود را در محضر خدا می دید، استقلال و منیَتی نه برای خود و نه برای دشمنان خدا نمی دید، برای کدخداها کمترین حیثیتی قائل نبود، لذا نه می ترسید، نه مأیوس می شد و نه هرگز دچار غرور می گشت، او ایمان داشت این انقلاب با اراده و کمک خداوند مکانی برای ظلم ستیزی و حمایت از مظلومان است تا به مومنان بشارت دهد و به ظالمان هشدار .