عاشورا نقطه اوج امانت ادای انسان بود

حسین(ع) سلطان عشق ، عباس(ع) ساقی عشق ، زینب(س) شاهد عشق و سجاد(ع) راوی عشق اند، اکنون کاروان عشق به کربلا رسیده است و خود عشق آقا امام حسین(ع) آمده است تا در کربلا بر تارکِ تاریخ، مُهر شجاعت و جوانمردی و جاودانگی بنوازد، و با عطشی کوتاه در یک نیم روز همه تاریخ را سیراب کند، تاریخی که در یک نیم روز وام دار ظهر عاشورا شد.

و چه کوتاه بود فاصله زمانی بالا رفتن دست علی (ع) در ظهر غدیر، و بالا رفتن صدای یا ابتای حضرت فاطمه الزهرا(سلام علیها) در پشت در سوخته، و بالا رفتن سر حسین(ع) بر نیزه در ظهر عاشورا.

ماه محرم است، ماهی که عشق و مردانگی و شرف، در عطش عشق به حسین (ع) معنا گرفت، امام حسین سردار پرشکوه و شکست ناپذیر روزگار، و قهرمان یارانی که در برابر ذلت و تحقیر سر فرود نیاورده بودند، به عصرها و نسلها درس جوانمردی و شرافت، و مرگ پر افتخار را در زیر سایه شمشیرها را داد.

امام حسین(ع) با شهادت خود و یاران و اصحاب و اولادش توانست خلق و خوی منفی ترس و یاس مسلمانان را کنار بزند و اخلاق منفیِ ذلت پذیرانه و شکست ‏پذیرانه آنها را دگرگون سازد، و در ملت اسلام حماسه و غیرت و شجاعت و سلحشوری به وجود آورد.

قیام امام حسین(ع) تجلی اخلاقِ عزت و سرافرازی، در برابر اخلاقِ ذلت و تسلیم ‏پذیری بود، نوعی اخلاق بلند نظرانه که دیدگاه انسان را به دنیا و زندگی و دلبستگی‏ های آن دگرگون می ‏سازد.

امام حسین(ع) ماندگارترین باور را بر پهنه زمانه نگاشت، و به همه آنهائی که جهاد را تنها در توانستن مى ‏فهمند و به آنهائی که پیروزى بر خصم را تنها در غلبه می دانند، آموخت که شهادت نه یک جان باختن که یک انتخاب است.

قیام عاشورا نشانی از زوال ظلم و بیداد بود، و امام حسین(ع) در ظهر عاشورا در مقابل طاغوت های زمان، به همه بشریت درس سازندگی و کوبندگی داد، و راه فنای ظالم و شکستن ستمکار را به فدایی دادن و فدایی شدن دانست.

بقیه در ادامه مطلب